Wraz z upływem miesięcy i lat wojna na Ukrainie spowszedniała, zarówno obywatelom, jak i mediom. Potężny wysiłek Ukraińców i wspierających ich państw zachodu skutecznie hamuje Rosjan przed całkowitym zajęciem „swoich” czterech republik. Wraz ze znużeniem, zmęczeniem lub wyczerpaniem sil, środków i cierpliwości uczestników konfliktu, tych bezpośrednich i pośrednich, coraz częściej pojawiają się pytania: jak długo jeszcze, czym to wszystko się skończy i komu zależy na przedłużaniu konfliktu. Odpowiedzi nie są proste i jednoznaczne, a prezentowany w nich kierunek zależy od miejsca zamieszkania, światopoglądu i poglądów politycznych, wreszcie od interesu pytanych. Coraz wyraźniej widać to, o czym pisałem już na początku konfliktu, że Ukraina, a wraz z nią wspierający Kijów Zachód, tej wojny wygrać nie może. Pokonanie Rosji nie leży w niczyim interesie, a tylko takie rozwiązanie mogłoby powstrzymać Moskwę od wyciągania rąk po „swoje” ziemie. Spełnienie żądań Kremla oznaczałoby z kolei: polityczną, ideologiczną i wizerunkową klęskę Zachodu, dokładniej Unii Europejskiej. Klasyczny węzeł gordyjski. Stany Zjednoczone już od dawna dostrzegają bezsens swojego udziału w konflikcie lub, jak kto woli, nie widzą wystarczających korzyści politycznych i ekonomicznych w dalszym zaangażowaniu. Jest to tym ważniejsze dla nich, że na przedłużeniu konfliktu najbardziej korzysta ich największy obecnie przeciwnik, czyli Chiny. Potężne środki przeznaczane na wsparcie Ukrainy drenują budżety państw NATO, nie tylko spowalniając rozwój gospodarczy, ale w dłuższej perspektywie wywołując niepokoje społeczne i zmiany układu sil politycznych w poszczególnych państwach. Potężne inwestycje w sektor zbrojeniowy i wyposażenie armii tylko sytuację pogorszą, gdyż stanowią one transfer środków budżetowych na konta gigantów przemysłowych, nie poprawiając, a raczej obniżając poziom życia przeciętnego Smitha, Mullera czy Kowalskiego. Co więcej, rosnące zadłużenie państw jeszcze bardziej obciąży ich budżety, negatywnie wpływając na poziom inwestycji publicznych i poziom życia obywateli a profity popłyną do międzynarodowych instytucji finansowych. W końcu pożyczanie państwom to niezły i do tego bardzo bezpieczny interes. Z drugiej strony innego wyjścia nie ma. Zbroić się trzeba, byle mądrze i efektywnie. Na pewno efektywności tej nie sprzyjają głosy wieszczące szybki atak Rosji na kraje NATO zaraz po kapitulacji Ukrainy. Głosami tymi Rosja ponagla, a przez to czyni bardziej panicznymi i mniej efektywnymi zbrojenia Zachodu. Sektor zbrojeniowy im nie zaprzeczy w chwili gdy liczy miliardowe zyski, bo i po co. Straszenie Moskwą najbardziej służy Kijowowi, gdyż z jednej strony zapewnia ciągłość wsparcia, a co za tym idzie przedłużenie konfliktu, co daje więcej kasy do „zagospodarowania” oraz ucisza skutecznie glosy dopominające się od Kijowa walki z korupcją i przestrzegania choćby minimum standardów demokratycznych. Połknięcie ukraińskiej żaby byłoby dla Rosji bardzo kosztowne. Nikt nie zadaje sobie, przynajmniej oficjalnie bo nie wypada, pytania jakie siły i środki będzie musiała poświęcić Rosja na okupację Ukrainy. Wbrew pozorom w Moskwie kalkulować potrafią i to znacznie lepiej niż w Brukseli, Paryżu czy Berlinie. Także zainstalowanie i wspieranie w Kijowie marionetkowego, prorosyjskiego rządu byłoby dla Kremla bardzo kosztowne, co bezpośrednio wpływa na zdolności do kontynuacji potencjalnego marszu na zachód.
Niestety słabnący
Zachód i pogrążająca się w problemach gospodarczych, społecznych i politycznych
Rosja to dla Pekinu przysłowiowe dwie pieczenie na jednym ogniu. Im dłużej to
będzie trwało, tym ta pieczeń będzie dla nich bardziej smakowitym kąskiem. No
chyba, że ją „przypalą” i dalsze „pichcenie” już na skalę globalną przyprawione
będzie grzybami, atomowymi grzybami. Oby nie, choć trudno dziś, w tak
rozchwianym świecie taki scenariusz wykluczyć. Paradoksalnie w przedłużeniu
wojny nie mniejszy niż Pekin interes ma „Kijów”. Celowo piszę w cudzysłowie mając
na myśli polityczne i finansowe „elity” Ukrainy. Oni także mają świadomość, że
Krym i cztery republiki, o które walczy Rosja są już dla nich stracone. Zresztą
taką świadomość mieli od początku konfliktu. O co więc z ich strony toczy się
gra? Prosto, o jak najlepszą pozycję polityczną i materialną w przyszłym
państwie „postukraińskim”, które powstanie po "oddaniu spornych terenów" Rosji. Ostatnie działania „Kijowa” tylko potwierdzają, że
przedłużający się konflikt służy konsolidacji władzy wokół obozu
prezydenckiego. Brak demokratycznej kontroli działań władzy, trwająca wojna i
mamienie społeczeństwa perspektywą wejścia do UE i NATO sprawiają, że tworzenie
nowego-starego układu polityczno-oligarchijnego idzie w najlepsze. Jak do tego
dodać brak kontroli nad zamówieniami dla wojska i organów władzy, to mamy
wypisz, wymaluj układ sprzyjający tworzeniu się władzy autorytarnej. Układ
sprzyjający temu w każdym kraju, co dopiero w przeżartej od swojego powstania
korupcją, politycznym wyrachowaniem i pogardą dla społeczeństwa Ukrainie.
Podsumowując, jeżeli nie dojdzie do konfliktu globalnego, to na wojnie najbardziej straci Europa, potem Rosja. Najwięcej zyskają Chiny oraz niemało „elity” w Kijowie.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nikt nie ma sil, środków, a przede wszystkim interesu i politycznej odwagi, aby to szaleństwo zakończyć.
A zwykli ludzie po obu stronach będą ginąć, cierpieć i wylewać lży, dostarczając przy okazji mnóstwa klikbajtów znudzonemu światu.
Top
3 numeru:
1. Operacja „Powstający Lew”- izraelski atak na Iran. Bardzo aktualny, jaszcze „gorący” materiał na temat wydarzeń z czerwca br., które już przeszły do historii jako wojna dwunastodniowa. Artykuł przedstawia kalendarium działań oraz najważniejsze wydarzenia kolejnych dni zilustrowane licznymi zdjęciami i ciekawymi grafikami..
Podsumowując, jeżeli nie dojdzie do konfliktu globalnego, to na wojnie najbardziej straci Europa, potem Rosja. Najwięcej zyskają Chiny oraz niemało „elity” w Kijowie.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że nikt nie ma sil, środków, a przede wszystkim interesu i politycznej odwagi, aby to szaleństwo zakończyć.
A zwykli ludzie po obu stronach będą ginąć, cierpieć i wylewać lży, dostarczając przy okazji mnóstwa klikbajtów znudzonemu światu.
1. Operacja „Powstający Lew”- izraelski atak na Iran. Bardzo aktualny, jaszcze „gorący” materiał na temat wydarzeń z czerwca br., które już przeszły do historii jako wojna dwunastodniowa. Artykuł przedstawia kalendarium działań oraz najważniejsze wydarzenia kolejnych dni zilustrowane licznymi zdjęciami i ciekawymi grafikami..
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz