1. Na miarę polskich możliwości samolot szkolno-treningowy PZL-130 Orlik. Autorskiemu duetowi Gołąbek i Wrona wyszedł całkiem zgrabny materiał, w dodatku z bardzo trafnym tytułem. I choć monografii Orlika było już kilka, tą czytałem z zaciekawieniem. Ilustracją są mniej lub bardziej znane zdjęcia Orlików, w tym prototypu 002 w roli makiety uzbrojonego Turboorlika z silnikiem M601E. I choć tekst posiada kilka niedociągnięć, jak: „Łączny czas nalotu”, str. 53; „… nie są w stanie takie rozwiązanie przygotować…”, str. 54, to ogólnie warto jest poświęcić mu nieco uwagi.
2. Agile Combat Employment. Propozycja nowej doktryny USAF. Otaczająca bańka informacyjna buduje w nas jako społeczeństwie wrażenie, że najważniejsze co się dzieje na świecie mniej lub więcej związane jest z naszym lokalnym, polskim szambełkiem polityczno-społecznym. Poczucie takie spotęgowały wydarzenia na Ukrainie, które wprzęgły nasze, to znaczy zachodnie, media w tryby globalnej machiny wojny ideologiczno-propagandowej, podporządkowując jej w znacznym stopniu obowiązujący przekaz dnia. Rzadko docierają do nas choćby okruchy informacji o tym, co dzieje się w szerokim świecie, a już niemal w ogóle o całej reszcie świata, która niekoniecznie wyznaje i popiera nasz „zachodni” system wartości oraz akceptuje obecny porządek świata. Trudno jest nam dla przykładu pojąć, dlaczego Globalne południe ma co najmniej obojętny stosunek do wojny na Ukrainie. Podobnie, dlaczego ta część globu, delikatnie mówiąc, nie darzy zaufaniem USA i jego sojuszników. Niewątpliwie lepszy ogląd sytuacji mają analitycy w Pentagonie, którzy inaczej patrzą na globalną szachownicę i ruchy wykonywane na niej przez najważniejsze figury i otaczające je pionki. Ta świadomość skłania z kolei do redefinicji doktryny sił zbrojnych USA, w tym grających w nich pierwsze skrzypce sił powietrznych i kosmicznych. O tym, jak w obliczu zmieniającego się układu sił na świecie oraz uwarunkowań wewnętrznych w USA zmienia się doktryna US Air Force bardzo ciekawie pisze duet J. Fiszer i J. Gruszczyński. Kierunek i skuteczność dalszego rozwoju tej doktryny znacząco wpłynie na przyszły układ sił oraz obraz przyszłej wojny. W jeszcze większym stopniu wpłynie na sytuację w naszym grajdołku, poprzez zdefiniowanie formy obecności wojsk najważniejszego sojusznika. Artykuł ciekawy, skłaniający do głębszej refleksji.
3. Japonia i Republika Korei. Kluczowi partnerzy USA na Pacyfiku. Pozostając w obszarze zmieniającego się układu sił w skali globalnej, warto zwrócić uwagę na kolejną analizę nowego w stajni Lotnictwo AI autora, jakim jest K. Kuska. Pokazuje on złożone współzależności polityki i siły militarnej USA w rejonie Indopacyfiku w kontekście współpracy z dwoma kluczowymi sojusznikami w tym obszarze, Japonią i Republiką Korei. Co ciekawe sojusznikami, których ciągle silnie dzielą zaszłości historyczne, co zmusza polityków i wojskowych, zwłaszcza jankeskich, do wzniesienia się na wyżyny taktu i dyplomacji. Autor analizuje potencjał lotnictwa obu państw w kontekście zmieniającego się układu sił w Azji oraz krystalizującej się linii rywalizacji Chiny-USA, akcentując ich odmienność w zakresie doktryny, stawianych zadań oraz wyposażenia. Ciekawe spojrzenie na nie mniej ważny niż ukraiński front rywalizacji wschód-zachód. Wątpliwości budzi określenie aż 554 śmigłowców japońskich mianem bojowych. W polskiej nomenklaturze termin ten dotyczy głównie śmigłowców uderzeniowych, co najwyżej jeszcze innych w wersjach uzbrojonych, str. 43. Także stwierdzenie, że „KF-21 jest bardziej niewidoczny niż jakikolwiek myśliwiec 4 generacji”, jest trochę niefortunne, str. 46. Te drobiazgi w niczym nie umniejszają wartości poznawczej i analitycznej materiału.
Powiązane wpisy:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz