Lotnictwo 4/2025. Druga setka
Przypadająca
właśnie setna rocznica powstania dęblińskiej Szkoły Orląt jest doskonałą okazją do podkreślenia podstawowej roli
szkolenia lotniczego w kształtowaniu jakości sił powietrznych. To dzięki
wysokiemu poziomowi szkolenia przed Wrześniem`39 nasi lotnicy byli w stanie w
godzinie próby zrobić więcej niż można było od nich oczekiwać. Nie przynieśli
też wstydu polskim skrzydłom we Francji. Ich umiejętności okazały się bezcenne
w okresie obrony Wyspy Ostatniej Nadziei oraz rozgromienia niemieckiej machiny
wojennej. Także w jakże odmiennym czasie powojennym, dęblińska szkoła utrzymała
wysoki poziom kształcenia, ponownie w znacznej mierze w oparciu o rodzime
konstrukcje samolotów i śmigłowców. Dziś na szczęście okres zastoju przełomu
wieków mamy już za sobą, a poczynione inwestycje w park maszyn szkolnych i
szkolno-treningowych oraz zaplecze symulatorowe i dydaktyczne pozwalają na
kształcenie tak potrzebnych dziś lotników na światowym poziomie, potrafiących
profesjonalnie wykonywać powierzone im zadania.
No
i wyszła mi całkiem zgrabna laurka.
Powyższe
słowa nie powinny jednak przesłaniać wyzwań, a trochę też niedostatków, z
jakimi Szkoła Orląt się boryka i w
najbliższej przyszłości borykać się będzie. Rosnące zapotrzebowanie na pilotów
samolotów bojowych, transportowych, śmigłowców oraz na instruktorów wymuszają
kolejne inwestycje w infrastrukturę i sprzęt. Z tego ostatniego na gwałt
potrzebne są nowe śmigłowce do szkolenia zaawansowanego, tak aby zapełnić
kabiny ponad setki maszyn bojowych i transportowych, których dostawa nastąpi w
najbliższych latach. Stare Mi-2 i niewiele nowsze Puszczyki już się do tego zupełnie nie nadają. Nie mniejszym, stale
rosnącym problemem jest nabór kandydatów, zarówno z odpowiednim poziomem wiedzy,
zdrowia, jak i motywacji. Jak pokazują przykłady innych państw, nie jest łatwo,
a będzie tylko gorzej.
Z
drugiej strony prezentowany w najnowszym numerze magazynu Lotnictwo stan
wojskowego szkolnictwa wojskowego w Rosji pokazuje, jak łatwo w tym obszarze
popełniać błędy, których długoletnie skutki będą bardzo dotkliwe dla lotnictwa.
Pozostaje się cieszyć, i docenić fakt, że mimo wielu niedoskonałości polskie
szkolnictwo wojskowe dobrze funkcjonuje, a wiekowa już tradycja Szkoły Orląt
jest z dumą kontynuowana w dzisiejszych bardzo trudnych czasach.
Sukcesów
na następne sto lat.
Top
3 numeru:
1. Rosyjskie szkolnictwo wojskowe. Rewolucja z przeszkodami. Kolejny
aspekt funkcjonowania rosyjskiego lotnictwa pokazujący jakim kolosem na
glinianych nogach jest rosyjska armia. W artykule przedstawiono dzisiejszy stan
szkolnictwa lotniczego, a zwłaszcza floty samolotów szkolnych w Rosji.
Wieloletnie opóźnienia programów rozwojowych dodatkowo powiększone przez
zachodnie sankcje oraz problemy z już posiadanymi maszynami sprawiają, że cały
system jest niewydolny i nieefektywny. Z naszego punktu widzenia pewnie to i
lepiej. Warto jednak przyjrzeć się krytycznie sytuacji, co umożliwia artykuł M.
Strembskiego.
2. Siły powietrzne Kanady. Cz. II. Klasycznie dla
serii, w drugiej części artykułu przyszła kolej na przegląd floty statków
powietrznych, tych aktualnie użytkowanych oraz zamówionych. I choć to duże
państwo posiada niewiele więcej obywateli niż Polska, to ogólny opis posiadanych
samolotów i śmigłowców zajmuje aż czternaście stron. Pochwalić należy pomocną w
lekturze tabelę przedstawiającą lokalne, kanadyjskie oznaczenia poszczególnych
typów.
3. Boeing XF8B. Minimonografia mało znanego samolotu,
który w chwili oblotu był już reliktem mijającej epoki. Duży i ciężki myśliwiec
napędzany potężnym silnikiem w układzie poczwórnej gwiazdy z sześciołopatowym
przeciwbieżnym śmigłem nie mógł już dorównać maszynom z napędem odrzutowym. Z
drugiej strony był szczytowym osiągnięciem epoki napędu tłokowego, co czyni
jego historię jeszcze bardziej interesującą. Jeśli do tego dodać autorstwo
Leszka A. Wieliczko, to ciekawa lektura gwarantowana.
Powiązane wpisy:
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz