lot-nisko: DC-9 – od Douglasa do Boeinga

Dynamiczny rozwój przewozów lotniczych w latach siedemdziesiątych oraz „oswajanie” przeciętnego Browna, Shulza czy Dubois z podróżami lotniczymi były bardziej zasługą samolotów średniodystansowych spinających siecią połączeń miasta Europy bądź USA niż odrzutowców transatlantyckich. Szybkość, wygoda i bezpieczeństwo za rozsądną cenę były możliwe do zaoferowania dzięki samolotom B727, B737, DC-9, SE 210 Carawelle, BAc 1-11 czy Tu-134. Zbudowany w klasycznym dla maszyn tej klasy i tego czasu, uszyty na miarę potrzeb linii lotniczych Douglas DC-9 na wiele lat stał się przysłowiowym „koniem roboczym” licznych linii lotniczych. Posiadając duży potencjał modernizacyjny powstawał w różnych wersjach i pod różnymi nazwami. Początkowo u Douglasa jako DC-9, następna generacja po fuzji Douglasa z McDonnell Corporation występowała pod szyldem MD-80, by w końcu po przejęciu producenta przez konkurencyjnego Boeinga stać się „jego” modelem B717. Dziś maszyny te w szybkim tempie znikają z nieba, zastępowane są przez nowocześniejsze, bardziej ekonomiczne i ekologiczne maszyny nowej generacji. Dla sympatyków lotnictwa DC-9 pozostaje jednak ważnym etapem rozwoju lotnictwa komunikacyjnego.

Książeczka, jak zwykle wydana starannie z tradycyjną już dla niej szata graficzną. Tekst jak zwykle przystępny i treściwy opowiada o kulisach powstania konstrukcji, jej projektowaniu, wprowadzaniu do eksploatacji i służbie. Do tego krótki opis konstrukcji i tabela z podstawowymi danymi technicznymi. Tym razem tabela już niemal bez błędna, tylko prędkość przelotowa podana jedynie w km/h, choć wyszczególniono także kts. Do tego problemy z zakresu matematyki: „Serię 30 budowano w trzech wariantach -31, -32, - 33 i -34” (str.15), „Kadłub złożony z dwóch odcinków koła…” str. 52. Błąd wkradł się jeszcze do podpisu zdjęcia na str. 38 „… DC-90-30” zamiast MD-90-30.